17 września w kościele św. Marcina Biskupa w Wyrzysku, gdzie odsłonięto i poświęcono tablicę upamiętniającą posługę sióstr elżbietanek w latach 1896-1990.

„Konieczna jest roztropność chrześcijańska, czyli umiejętność wartościowania w życiu” – mówił bp Krzysztof Włodarczyk 17 września w kościele św. Marcina Biskupa w Wyrzysku, gdzie odsłonięto i poświęcono tablicę upamiętniającą posługę sióstr elżbietanek w latach 1896-1990.

Na Eucharystii modlili się 25 sióstr oraz członkowie grup, stowarzyszeń, przedstawiciele urzędów, instytucji oraz mieszkańcy Wyrzyska i okolic. – Pieniądz i mamona, wszystkie doczesne wartości, zasłaniają drugiego człowieka, również Boga. Ważniejsza jest dusza niż ciało, życie wieczne niż doczesne, przymioty charakteru niż pieniądze, życie w łasce niż w dostatku – podkreślał w czasie homilii Ks. bp, nawiązując do Ewangelii.

Według biskupa Włodarczyka należy wszystko czynić „dla zdobycia zasług na życie wieczne”. – Zasługi zaś zdobywamy przez poświęcenie się dla innych, służenie najbardziej pokrzywdzonym i biednym. To ubodzy otwierają nam drzwi do nieba. Nie dukat i nie święta wojna z „niewiernymi”, ale prawdziwa troska o potrzebujących prowadzi nas do raju – dodał, dziękując Zgromadzeniu Sióstr św. Elżbiety za dobro pozostawione w Wyrzysku.

Działalność sióstr dotyczyła przede wszystkim opieki społecznej i obsługi pielęgniarskiej w szpitalu. W 1894 roku w Wyrzysku – z inicjatywy ówczesnego polskiego proboszcza ks. Albina Bulmajera – powstał Dom pw. św. Józefa. Do jego zadań należało wychowanie sierot, opieka nad starcami oraz ambulatoryjna pomoc pielęgniarska. Przy sierocińcu funkcjonowało przedszkole. Pierwsze zakonnice: s. Bolesława Piela, s. Dyomeda Kiełpińska i s. Czesława Czachuła przybyły do sierocińca w 1896 roku. W okresie międzywojennym w placówce pracowało 18 sióstr.

Elżbietanki wysiedlono z Wyrzyska podczas drugiej wojny światowej (pozostały jedynie dwie – przez cały okres okupacji – w szpitalu jako pielęgniarki), a sam sierociniec został zlikwidowany i po rozbudowie zamieniony na szkołę gospodarczą dla niemieckich dziewcząt. – Po wojnie dawny sierociniec ponownie stał się domem zakonnym. Mieściły się w nim również mieszkania wikariuszy i salki katechetyczne – powiedziała Benedykta Holc z Towarzystwa Przyjaciół Wyrzyska.

Natomiast posługa elżbietanek w wyrzyskim szpitalu rozpoczęła się po ponad dwudziestu latach ich pracy w sierocińcu. Cztery pierwsze siostry-pielęgniarki sprowadził kolejny proboszcz, ks. Alfons Kaczmarek. Szczególny szacunek pacjentów, współpracowników, przełożonych, niemalże całego społeczeństwa zdobyła siostra Leopolda (Jadwiga Grygiel), która do Wyrzyska przybyła w 1932 roku i jako instrumentariuszka przepracowała w placówce 50 lat.

Siostry wykonywały też zadania zakrystianek. Z Wyrzyska zostały odwołane 25 czerwca 1990 roku po ponad dziewięćdziesięciu latach pracy. – Do dzisiaj pamiętam wspaniałe ciasto, którym siostry nas częstowały. Jego zapach rozchodził się w całym budynku – mówił przedstawiciel Rady Parafialnej Stanisław Knioła. – Dzisiejsze odsłonięcie i poświęcenie pamiątkowej tablicy jest dla nas wielkim wydarzeniem. W sercach budzi się szczery podziw dla sióstr poprzedniczek, które tu były i służyły – podsumowała przełożona prowincji toruńskiej elżbietanek, s. Katarzyna Pawlak CSSE.

Odsłonięcie tablicy - Wyrzysk 17. 09. 2022 r.